Het is inmiddels 6 maanden geleden dat ik de diagnose van een burn-out kreeg. Het blijft echt een rollercoaster, hoewel het ook weer anders is dan in de begin dagen.
Mijn lichaam was op, maar mijn hoofd wou steeds meer en meer en verder, meer adrenaline, want dat gaf me ook de roes van voldoening. Tot het licht uitgaat...
Burn-out voelt voor mij aan als falen. Het niet meer kunnen van de gewone dagelijkse dingen, en vooral het menselijk contact dat gewoon veel te zwaar is geworden en zo goed als volledig is weggevallen. (maar wat ik ook zoooo gigantisch mis!) Compleet op en leeg. Aan de buitenkant kan je het niet zien, daarom plaats ik ook nog bitter weinig op sociale media (geen zin in moeten verdedigen), maar niemand kan voelen wat er binnen in mijn lijf aan de gang is, de grote lichaamspijnen van de eerste maanden zijn niet meer zo sterk aanwezig, maar geloof me maar dat dat zo ook niet verder kon....wenen van pijn en onmacht en niet slapen.
Hoe het nu met me is?
Ik kan daar eigenlijk geen antwoord op geven. Beter dan de eerste 3 maanden, maar o zo met ups en downs. Als er een 'goede' dag is ga ik te veel over mijn grenzen, en dan zegt mijn lichaam helaas weer stop.
De regen van afgelopen weken is nu ook niet direct een vrolijkmaker, maar we nemen het weer zoals het komt.....net als de dag. Dat leer ik maar is nog o zo moeilijk.
Leven in het nu....
Word ik terug 'de oude Mie'?
Dat denk ik niet.
Ik leer, gaandeweg dat het anders kan (en moet)
Maar ik geloof
Ik word ondersteund
Ik heb fantastische begeleiding
En ik zal terug LEVEN
Na de nodige oplaadfase
Met liefde
Jullie Mie
Reactie plaatsen
Reacties