Het moeilijkste jaar ooit.
Dat ik de laatste op aarde was die dit had zien aankomen. Intussen ben ik bijna 1 jaar thuis. Het is een jaar van heel diepe dalen, pijn en verdriet geweest. Verdriet vanuit onmacht en steeds die "why". De zonnestraaltjes in de zomer deden me goed, maar tegelijkertijd waren ze energielekken omdat ik (onbewust) toch meer wou genieten dan wat mijn lichaam aankon. Doseren, het is en blijft de rode draad dit jaar. Met vallen en opstaan.
Op aanraden van mijn arts heb ik dan toch een bezoek gebracht aan de pijnkliniek, na onderzoek werd (zoals ze had verwacht) fibromyalgie vastgesteld. Dit uit zich vooral in stevige pijnen in spieren en bindweefsel waardoor er nog te veel "off" dagen zijn, dagen waarin ik amper energie heb.
Het is en blijft zoeken naar verbetering, idem met de pijnmedicatie, ook daar reageert mijn lichaam veel te intens op, het is zoeken naar de juiste formule in soort en dosering. Ook met kinesitherapie hetzelfde verhaal, mijn lichaam "verteert" het nog niet.
Waar ik wel een beetje succes in heb is Yin yoga en fasciatherapie, maar ook daar moet ik zorgen dat ik op een heel laag niveau oefeningen doe. Het doel hiervan is het voorzichtig losmaken van bindweefsel en dat werkt. De eerste sessies waren ook hier "to much", maar we leren doseren en dat ik mild moet zijn voor mezelf.
Avondjes weg, stadsbezoeken, te veel mensen bij elkaar, het blijven energielekken die ik nog maar heel zelden opzoek, het is een kleine leefwereld geworden.
Alles draait om die batterij terug in gang te krijgen, leren energie besparen.
Het maakt ook dat ik intussen anders naar de wereld kijk, meer leer genieten van de kleine zaken, terug leren "voelen". Wat ook ergens een mooi proces is, want dat heb ik in mijn kleine meisjestijd, onbewust door omstandigheden, uitgeschakeld.
We blijven op ontdekking gaan, maar dit keer naar mezelf in deze wereld.
Mie
Reactie plaatsen
Reacties